Overpeinzingen vanuit een vaderhart

Tweeduizendvijftien, ik had plannen genoeg. Goede voornemens waren het misschien niet direct, eerder vage dromen. Ideeën over hoe het zou kunnen gaan. Ik heb duizenden mogelijkheden in mijn hoofd gehad, maar dit scenario had ik niet bedacht.

Ik ben dit jaar m’n werk kwijtgeraakt en heb mijn kind niet meer gezien. Mijn vrouw en ik mailen af en toe, als het kan. Mijn familie en ik spreken elkaar nauwelijks. Ja, ik ben bij vrienden, vrienden die dichter bij me zijn komen te staan. Mannen die ik het afgelopen jaar heb moeten troosten, zoals ze mij ook hebben getroost. Mannen die de wanhoop vaker hebben gevoeld dan ze lief is. De vriendschap hebben we gewonnen, maar uiteindelijk hebben we allemaal verloren. Ik voel me verloren, hopeloos. Alles is anders, alles is onzeker. Ik mis de gewone dingen, het sporten, voetbal op woensdag avond en de vanzelfsprekendheid van mijn leven voorheen. De angst is erin geslopen en sloopt me dagelijks een beetje meer. Niets is zeker. Af en toe is de wanhoop onhoudbaar, toch ga ik door. Omdat ik niet anders kan.

Ik hoop dat 2016 alles weer de juiste kant op valt. Hoewel ik besef dat de kans klein is, blijf ik vasthouden aan de droom van een betere toekomst. Dat ik mijn familie weer mag omarmen, mijn geld weer kan verdienen en dat ik af ben van die alles overheersende angst. In 2015 ben ik mijn land uit gevlucht, heb ik alles achtergelaten wat me dierbaar is. In 2015 werd mijn hart uit mijn borstkas gerukt en ben ik voor de eerste keer in mijn leven echt gestorven. Hoe was jouw jaar? Heb jij nog goede voornemens voor 2016? Stoppen met roken, afvallen, meer feesten of een lange vakantie?

Overpeinzingen vanuit een azc

Zullen we in 2016 blijven relativeren en blijven zorgen voor elkaar?